Μετά τη διάλυση της Ε.Ε. ~02

Ο κόσμος όπου ζω λοιπόν, βρίσκεται σε αναβρασμό. Η Ευρωπαϊκή Κυβέρνηση τά'χει παίξει κανονικά γιατί έχει πολλές δουλειές να κάνει και δεν ξέρει από πού να αρχίσει και πού να τελειώσει. Ας άρχιζε όμως τουλάχιστον από κάπου, να μη νιώθω τόση ανασφάλεια πια! Τα σύνορα, αν και καθορίστηκαν με προσωρινά Διατάγματα, είναι ρευστά. Ολο και μετακινούνται και δημιουργούνται κάθε τρεις και λίγο παραμεθόριες συρράξεις. Επειδή όμως απαγορεύεται η χρήση όπλων πυροβόλων και δεν υπάρχουν ακόμα οργανωμένοι στρατοί, οι κάτοικοι μάχονται με σπαθιά και δόρατα και ασπίδες.

Στη γειτονιά μου μονάχα, έχουν ανοίξει τρία οπλάδικα που παράγουν σπαθιά και γιαταγάνια κι ένα σιδεράδικο που φτιάχνει ασπίδες. Στην Εφημερίδα Του Ελληνικού Κράτους Κορινθίας διάβασα για μια ευρεσιτεχνία ενός τυπά που ισχυρίζεται ότι πέτυχε να φτιάξει τόξα και βέλη από μπαμπού. Η χώρα του είναι γεμάτη μπαμπού, υπάρχει αφθονία παραγωγής αυτών των ανθεκτικών καλαμιών, αλλά ως τώρα φτιάχναν με αυτά έπιπλα. Αν η ευρεσιτεχνία τεθεί σε γραμμή παραγωγής, το Κράτος της Κορινθίας θα θησαυρίσει, επειδή τα μπαμπού φυτρώνουν εύκολα και αναπτύσσονται εξαιρετικά γρήγορα.

Στο ίδρυμα με έμαθαν να είμαι πειθήνιο όργανο, να υπακούω στην εξουσία και να είμαι πιστός στα ελληνοχριστιανικά ιδεώδη. Ποια ακριβώς είναι αυτά τα ιδεώδη, θα σας γελάσω. Είναι τόσο πολλά και τόσο μπερδεμένα, που αποφάσισα κάποια στιγμή να χαράξω τη δική μου πορεία στη ζωή κι όπου με βγάλει. Οπότε, αδρανώ με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μου, απλός παρατηρητής είμαι, και κοιτάζω να ζω τη ζωούλα μου, γιατί πόσο θα ζήσω; Το πολύ άλλα εκατόν πενήντα χρονάκια. Ας τα ζήσω καλά λοιπόν.

Φρόντισε για τούτο και η δασκάλα μου στη βιολογία, η κυρία Τέρπελ, και με διόρισε στο ΙΕΠ, το Ιδρυμα Ερευνών Παγκοσμιοποίησης, όπου μελετώ κάτι στατιστικές σχετικές με την εξάπλωση και την ποσόστωση ανά την υφήλιο του Ελληνικού Γονιδίου των Τετρακεφάλων. Για μένα, είναι κάτι τι πολύ απλό, αλλά για να το εξηγήσω εδώ πέρα θα πάρει χρόνο και δεν θέλω να καθυστερώ με επουσιώδη ζητήματα τη διήγησή μου.

Περνάω τις εργασιακές μου ώρες, ένα πλήρες τρίωρο δηλαδή, χωμένος στα στατιστικά κιτάπια της Βιβλιοθήκης του ΙΕΠ, και μετά επιστρέφω σπίτι μου και καταστρώνω τα σχέδια του ελεύθερου χρόνου μου, τον οποίο κατανέμω συνήθως ως εξής:

Μια ώρα φροντίδα του σπιτιού και του κήπου
Δυο ώρες τηλεόραση
Τρεις ώρες blogging
Μια ώρα αφιερωμένη στη διατροφή μου
Μια ώρα καλλωπισμός
Πέντε ώρες επισκέψεις

Νομίζω ότι καλύτερη κατανομή του χρόνου μου δεν γίνεται, μια και ακόμα έχω υποχρέωση μόνο σε μένα και σε κανέναν άλλο. Ισως μάλιστα να διαρκέσει αυτό σε όλη τη ζωή μου εφόσον είμαι μαύρος και δύσκολα θα με προωθήσει το Σύστημα Αναπαραγωγής ως Πατέρα και Αρχηγό Οικογένειας, πράγμα το οποίο μου ταιριάζει απολύτως -για την ώρα.

Πριν μια βδομάδα λοιπόν που πέρναγα από το μαγαζί που κατασκευάζει σπαθιά, είπα να ψωνίσω ένα και ρώτησα για την τιμή του. Ο κατασκευαστής μου είπε ένα νούμερο που μου σήκωσε την τρίχα κάγκελο, ένα ποσό ίσο με τα έσοδα τριών μηνών εργασίας. «Στο δίνω και με δόσεις» μου είπε και ρώτησα «τι είναι "δόσεις"» και «να μου τα δίνεις λίγα λίγα» μου απάντησε. Του είπα πως θα το σκεφτώ και από τότε τριβέλιζε το νου μου η ιδέα να αποκτήσω ένα σπαθί, ένα πράγμα που δεν ξέρω τι να το κάνω δηλαδή.

Σήμερα ξαναπέρασα και μου έδειξε ένα φιγουρίνι, ένα περιοδικό με εικόνες αντρών που κρατούν ή φορούν σπαθιά στη ζώνη τους. Μου φάνηκαν πολύ κομψοί και το αποφάσισα στη στιγμή. Το ψώνισα μαζί με μια πέτσινη ζώνη πλατιά, το φόρεσα και, στο δρόμο της επιστροφής, χτύπησα κι ένα γκομενάκι. Αρέσουν στις γυναίκες βλέπετε όλα αυτά τα μπιχλιμπίδια.

Το γκομενάκι με πήρε το κατόπι, νόστιμο ήταν, έτσι αποφάσισα να του κάνω τη χάρη να το πάρω στο σπίτι. Δεν είχα κανονίσει επισκέψεις, έχοντας στο νου μου να μπλογκάρω λίγο περισσότερο σήμερα το μεσημεράκι και μου έμενε αρκετός χρόνος για ένα γαμήσι περιποιημένο. Το έβαλα στην πεντάμετρη πισίνα μου -είμαι νέος ακόμα, μόλις πάτησα τα πενήντα, και δεν δικαιούμαι μεγαλύτερη- και έλουσα καλά καλά το κορμάκι του. Μετά, το τάϊσα καλά ώστε να αντέξει, και ύστερα το απόλαυσα σαν ένα γευστικό πούρο Αβάνας. Ευτυχώς που υπάρχει αυτή η χώρα με την εξαίρετη παραγωγή πούρων να λέμε.

Δυστυχώς, είχα τη φαεινή ιδέα να δοκιμάσω πάνω του το καινούργιο μου απόκτημα και... κλατς! με μια σπαθιά του έκοψα το στρογγυλό του κεφαλάκι. Ούτε κιχ δεν έβγαλε το καημένο, το λυπήθηκα και το πήγα αμέσως στο επισκευαστήριο γκομενακίων, αλλά δεν βρήκαν ένα ολόϊδιο να του κολλήσουν κι έτσι από μελαχροινό που ήταν το κάναν κατάξανθο. Κομμάτι αταίριαστο το κεφάλι με το υπόλοιπο κορμάκι, αλλά εμένα δεν με πειράζει και θα το κρατήσω. Νιώθω υπεύθυνος κιόλας.

Πάντως, θα έχω και όφελος. Αμα του μάθω να μαγειρεύει, θα εξοικονομώ μια ολόκληρη ώρα. Αν του μάθω να κάνει τις δουλειές του σπιτιού και του κήπου, θα έχω ακόμα μια ώρα στη διάθεσή μου. Αυτές τις δυο περισσευούμενες ώρες σκέφτομαι να τις σπαταλήσω σε διάβασμα για τη βελτίωση του χαρακτήρα μου. Εχω λεπτά αισθήματα, ήδη το νιώθω κοιτάζοντας το γκομενάκι να κοιμάται στο τραπέζι της κουζίνας. Τώρα είναι πια μεσάνυχτα, τα μαγαζιά έχουν κλείσει, αλλά αύριο λέω να ψωνίσω ένα ντιβανάκι να έχει κάπου να ξεκουράζεται κι αυτό όταν δεν θα το χρησιμοποιώ. Μπορεί να του ψωνίσω κι άλλο ένα κεφαλάκι, νά 'χει να συναλλάζει.