Ένα αστέρι χωρίς όνομα

Ένα ανώνυμο αστέρι, από αυτά που αχνοφέγγουν σε μια ξάστερη νύχτα και δεν μπορείς καλά-καλά να τα διακρίνεις, ούτε σκέφτηκε ποτέ κανείς να τους δώσει ένα μεγαλοπρεπές και εξωτικό όνομα όπως «Αντάρης», «Μπετελγκέιζ» ή «Σείριος». Ούτε καν να τα μνημονεύσει με ένα ταπεινό γράμμα της ελληνικής αλφαβήτου και το επώνυμο ενός κάποιου αστερισμού – «άλφα του Κενταύρου» ή «δέλτα του Ορίωνα» ας πούμε. Μόνο κάποιος αστρονόμος μπήκε στον κόπο να το καταχωρήσει με έναν στεγνό και δυσκολομνημόνευτο κωδικό τύπου «RG-186Β» που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα αν δεν σκοπεύεις να αναλύσεις το φάσμα του ή να ελέγξεις την βαρυτική του αλληλεπίδραση με μία υποθετική μαύρη τρύπα. Ακόμα χειρότερα, θα μπορούσε να είναι ένα εντελώς ανώνυμο αστέρι, αχαρτογράφητο από τους γήινους αστρονόμους, αόρατο από τα τηλεσκόπια, κρυμμένο σε κάποιο σκοτεινό νεφέλωμα ή χαμένο σε έναν μακρινό γαλαξία, σε απόσταση δισεκατομμυρίων ετών φωτός από εμάς.

Ωστόσο, ένα οποιοδήποτε αστέρι παραμένει μία γιγάντια πύρινη σφαίρα που παράγει αμέτρητες θερμοπυρηνικές συντήξεις το δευτερόλεπτο, ένα τέρας που εκπέμπει κάθε λογής ακτινοβολία σε αχανείς εκτάσεις, ένας ήλιος με διαστάσεις που συχνά είναι πολλαπλάσιες του δικού μας ήλιου και με μάζα ικανή να αιχμαλωτίσει ολόκληρους πλανήτες να περιστρέφονται σε τροχιά γύρω του. Πλανήτες που - αν όχι στο δικό μας ανώνυμο αστέρι ίσως σε κάποιο άλλο - θα μπορούσαν να φιλοξενούν ζωή, ακόμα και όντα με νοημοσύνη που στην διάρκεια της ιστορίας τους έδωσαν το δικό τους όνομα στον λαμπρό ήλιο που φωτίζει τις μέρες τους, τον λάτρεψαν σαν θεό και θυσίασαν παρθένες προς τιμήν του.

Για μας βέβαια εξακολουθεί να παραμένει ένα μικρό και άγνωστο αστέρι, που θα ζήσουμε και θα πεθάνουμε χωρίς ποτέ να μάθουμε την ύπαρξη του. Κι αν καταφέρουμε ένα καλοκαιριάτικο βράδυ να προσπεράσουμε με το μάτι μας την ασήμαντη λάμψη του καθώς κατουράμε αμέριμνοι στην εξοχή και χαζεύουμε διάττοντες, αυτό το αστέρι θα έχει πια πεθάνει και στη Γη θα φτάνει με καθυστέρηση το φως που εξέπεμπε πριν από εκατομμύρια χρόνια, πραγματικό όσο η σκιά ενός φαντάσματος.

Δεν είναι εύκολο να νιώσεις για σύμμαχο κάτι που δεν βλέπεις και δεν έχει όνομα, από την άλλη μεριά ο άνθρωπος εφηύρε τον Θεό, που έχει τις ίδιες ακριβώς ιδιότητες, και που το μικρό μας ανώνυμο αστεράκι είναι κι αυτό υποτίθεται ένα δημιούργημα του. Άρα μας συνδέει κάτι τελικά. Προερχόμαστε όλοι από την ίδια μεγάλη έκρηξη λένε οι επιστήμονες, ή από όποιον άλλο τρόπο γεννήθηκε κάποτε το σύμπαν, αποτελούμαστε από τα ίδια πρωταρχικά υλικά, έχουμε μια παρόμοια πορεία στον χρόνο, που ακόμα κι αυτός δεν είναι κάτι που κυλάει σταθερά και πάντοτε προς τα μπρος. Κάτω από το άγρυπνο βλέμμα ενός παντοδύναμου και υπέρτατου όντος, μίας ανυπέρβλητης υπερκόσμιας δύναμης ή απλά της φύσης, τα παράξενα όντα που κατοικούσαν κάποτε σε κάποιον πλανήτη που περιστρέφεται γύρω από ένα αστέρι χωρίς όνομα κι εμείς, είμαστε αδέλφια.


Αυτό είναι ένα παλιό κείμενο, από τα πρώτα που δημοσίευσα όταν ξεκίνησα το blogging. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς ιστορία, πιο πολύ μου μοιάζει με μια σκέψη που μπορεί να γεννήσει ιστορίες. Κάποια στιγμή σκοπεύω να ανεβάσω κι ένα κείμενο ειδικά γραμμένο γι' αυτό εδώ το blog.