Η νίκη του Σπαρτιάτη Αλκιβιάδη(δημαρχου του Ελληνικού) ενάντια στους σατανικούς Αθηναίους

Οι αρχαίοι ΕΛ-ληνες εκείνα τα παλιά χρόνια δεν είχανε ούτε ηλεκτρονικά παιχνίδια, ούτε τηλεόραση, ούτε καφετέριες. Απελπισία σκέτη. Ο καιρός δεν πέρναγε με τίποτα. Ο μόνη λύση για να σπάσει η μονοτονία, ήταν να ιδρύσουν πόλεμο με καμιά γειτονική πόλη(τότε δεν υπήρχαν χώρες). Οι Σπαρτιάτες μάλιστα το είχαν αναγάγει σε τεράστια επιστήμη. Να φανταστείτε 300 άτομα, υπερασπίζοντας την ΕΛ-ευθερία τους, έσφαξαν χιλιάδες Πέρσες που είχαν εισβάλλει στην ΕΛ-λάδα, για να βιάσουνε τα ΕΛ-ληνικά κορίτσια, να πιούνε το ΕΛ-ληνικό λευκό κρασί, και να γευτούνε τις περίφημες ΕΛ-ληνικές φέτες. Α ναι, μην ξεχνάμε το ξακουστό ΕΛ-ληνικό ΕΛ-αιόλαδο. Δυστυχώς όμως, οι Σπαρτιάτες μετά την κοσμοιστορική αυτή νίκη, νόμισαν πως είναι πολύ σπουδαίοι, με συνέπεια μετα απο λίγα χρόνια να εκφυλιστούνε εντελώς, αφού δεν τους επιτίθoταν κανένας. Σταμάτησαν σταδιακά τις πολεμικές ασκήσεις. Είχαν αναπαυθεί στην ζεστή αγκαλιά της δόξας. Συνήθιζαν να λένε πως κατάγονται απο τους ΣΠΑ, που είχαν διαστημόπλοια στο παρελθόν, οι οποίοι κατοικούσαν μέσα στην Γη, αποκαλούσαν τους εαυτούς τους ΣΠΑ-ρτιατες.

Εκατό χρόνια μετά την μάχη του Μαραθώνα λοιπόν κηρρύσουν οι Σπαρτιάτες μάχη, γιατί κατείχαν κάτι παράλια οι Αθηναίοι, τα οποία άνηκαν δικαιωματικά στην Σπάρτη. Την είχαν καταβρεί οι Αθηναίοι, με τα μπάνια τους και τους τουρίστες τους, σε ξένη παραλία. Αρχίζουν λοιπόν να στρατολογούνε κόσμο οι Σπαρτιάτες υπό την ηγεσία του γενναίου Αλκιβιάδη, συνολικά 60 άτομα. Ξεκινώντας όλοι οι νέοι, να πάνε στον πόλεμο, αποχαιρετάνε τις μαμάδες τους με την θαραλλέα φράση "Η ταν ή επι τας", αφού πρώτα υπόσχονται πως θα είναι καλά παιδιά. Μόνο ο θαραλλέος Αλκιβιάδης δεν υποσχέθηκε το τελευταίο.

Μετά απο μια εβδομάδα, ξεκινάει σφοδρή μάχη. Αρχηγός όπως πάντα ο Αλκιβιάδης, έπεφτε μέσα στην μάχη σαν το λιοντάρι σφάζοντας κάθε μέρα τουλάχιστον 20 Αθηναίους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι 59 στρατιώτες σκότωναν 5-6, συνολικα! Όλοι οι υπόλοιποι στρατιώτες για να λέμε την ΕΛ-ήθεια, δεν τους άρεσε ο πόλεμος. Προτιμούσαν να ρεμβάζουν στις όχθες του Καιάδα, να τρώνε σταφύλια απο τα διπλανά αμπέλια, να κυνηγάνε κανένα ΕΛ-άφι με σπασμένο πόδι, ήρεμα πράγματα. Δεν είχαν γεννηθεί για πόλεμο αυτοί, το ήξεραν. Βασικά όλη η Σπάρτη το ήξερε, αλλά δεν μιλούσε κανένας, ντρέποντουσαν να παραδεχτούν τόσο τεμπελιά, τόση παρακμή. Δεν τους πείραζε ούτε καν οι Κορίνθιοι που κυνηγούσαν στο δάσος τους, ούτε οι Αθηναίοι που κολυμπούσαν στις παραλίες τους. Στην μάχη δέχτηκαν να πάνε εθελοντικά, επειδή ήξεραν πως ο ικανός Αλκιβιάδης θα τα βγάλει πέρα μόνος του, να πάρουνε και αυτοί λίγο δόξα. Τόσα χρόνια δεν είχαν πολεμήσει ποτέ, το είχαν παράπονο οι μαμάδες τους.

Μετά απο 13 με 15 μέρες, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές, λήγει η ο πόλεμος, με νίκη προφανώς της Σπάρτης. Ο μαχητικός Αλκιβιάδης είχε σκοτώσει τουλάχιστον 500, απο τους συνολικά 550 Αθηναίους. Γύρισαν όλοι στην Σπάρτη ζωντανοί και ευτυχισμένοι. Η παραλία ήταν δική τους ξανά. Δοξάστηκαν όλοι οι στρατιώτες του πολέμου, και οι 60. Οι 59 λοιπόν άρχισαν αμέσως να καυχιούνται για την μεγαλειώδη νίκη τους, έγιναν ήρωες. Παινευόντουσαν πως σκότωναν 100 Αθηναίους σε κάθε μάχη, πως είχανε υποστεί πολλαπλούς τραυματισμούς, αλλά επέζησαν χάρη στην ατσαλένια κράση τους. Η αλήθεια βέβαια είναι πως οι 59 είχαν σφάξει 50 Αθηναίους, δηλαδή ο κάθε στρατιώτης σκότωσε 0.8 ανθρώπους. Κανένας τους δεν είχε σκοπό να πολεμήσει απο την αρχή, απλά ήθελαν να δοξαστούν με ξένους αγώνες. Αυτό που μετράει όμως είναι πως καταφέρανε και κλέψανε την περισσότερη δόξα του δυνατού Αλκιβιάδη, με αποτέλεσμα να τους γράφουν μέχρι και σήμερα τα βιβλία της ιστορίας.