Ηρωίνη vs Τηλεόραση.

Αθήνα μια πόλη εκατομυρίων ανθρώπων, άπειρες ζωές φαινομενικά διαφορετικές, κυλάνε παράλληλα, καταλήγουν ίδιες. Ο Γιάννης και ο Μανώλης ζούνε απο μικροί στην ίδια γειτονιά, στον πάνω δρόμο ο Γιάννης, στο παράλληλο δρόμο ο Μανώλης, στην κάτω μεριά. Πηγαίνανε απο παλιά σχολείο μαζί, γνώριζαν ο ένας τον άλλο. Ο Γιάννης απο τότε υπόδειγμα μαθητή, φαινόταν πως θα πήγαινε μπροστά. Αναμενόμενο ήταν ένας τόσο συστηματικός άνθρωπος να εξελιχθεί σε πολύ πετυχημένο δικηγόρο, όταν τελείωσε το πανεπιστήμιο. Ο Μανώλης απο την άλλη ασυμβίβαστος απο γεννησιμιού του, δεν τα πήγαινε καλά με το σχολείο. Ήταν άραγε πως δεν του άρεσαν τα γράμματα, δεν του άρεσε το σχολείο, κανένας δεν ξέρει. Εκτός απο κάτι περιστασιακές κακοπληρωμένες δουλειές, ένας άνεργος νέος ήταν γενικά. Σιγά σιγά λοιπόν το έριξε τα ναρκωτικά, απο τα μαλακά προχώρησε στα πολύ βαριά. Ο πρεζάκιας τον φωνάζουν στην γειτονιά οι γριές, ούτε καν ο Μανώλης ο πρεζάκιας, αντικείμενο αποστροφής για τους γείτονες.

Κάθε βράδυ το έχει πρόγραμμα ο Μανώλης, πάει σε ένα παλιό εργοστάσιο και παίρνει την δόση του. Είναι καλή καβάτζα αυτό το εργοστάσιο, του το σύστησαν κάτι φιλαράκια, δεν πολύ μακριά απο το σπίτι του. Το έχει πρόγραμμα, πάει κάθε μέρα στις 9, που είναι και σκοτάδι, μην γίνει καμιά στραβή με μπάτσους. Χαρμανιάζει όλη μέρα στεγνός, αλλά το βράδυ τον αποζημιώνει. Ο Γιάννης κάθε μέρα ενώ σχολάει απο τις 5, μέχρι να τελειώσει τίποτα εξωτερικές δουλειές, να οδηγήσει και μιάμιση ώρα μέχρι το σπίτι του, φτάνει πάντα εξουθενωμένος, στις 9 στο σπίτι του.

Μέχρι να κάνει ένα μπάνιο και να βάλει το φαί να αποψυχθεί στον φούρνο μικροκυμάτων, ή να παραγγείλει καμιά πίτσα απέξω, κλασικός εργένης ο Γιάννης, πάει ούτε λίγο ούτε πολύ 9:30. Ο Μανώλης φτάνει στις 9 πάντα, το έχει σε γρουσουζιά να πάει λίγο αργότερα, αλλά μέχρι να κάνει τις απαραίτητες προετοιμασίες, να ετοιμάσει τις σύριγγες, να δέσει το μπράτσο, να υργοποιήσει την σκόνη πάει η ώρα 9:30. Στις 9:30 λοιπόν κάθε μέρα, ο Μανώλης είναι έτοιμος με την σύριγγα γεμάτη, ο Γιάννης έχει βολευτεί στον βαθύ καναπέ του με τον φαί μπροστά του για να φάει με το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Εκείνη την στιγμή ακριβώς η υποδερμική σύριγγα βυθίζεται στη φλέβα, το δάχτυλο πατάει το κόκκινο κουμπί του τηλεκοντρόλ.

Στον επόμενο χτύπο της καρδιάς η ηρωίνη έχει βρει τον δρόμο της για το νευρικό σύστημα, σε ένα δευτερόλεπτο έχει ανάψει η τηλεόραση. To δηλητήριο έχει παραλύσει το σώμα, η είκόνα έχει κατακλύσει τον εγκέφαλο. Οι μύες χαλαρώνουν. Το απλανές βλέμμα ζωγραφίζεται πλέον το πρόσωπο.

Το ταξίδι έχει αρχίσει. Η πραγματικότητα φαίνεται πλέον πολυ μακρινή, ακούγεται ο ήχος του κινητού, απόμακρός, ένα χιλιόμετρο μακριά. Ο ένας βρίσκεται σε απίθανα μέρη, που δεν έχει πατήσει ανθρώπινο πόδι, ελάχιστοι έχουν τολμήσει καν να φανταστούν. Το σύμπαν φαντάζει ένα μικρό πορτοκάλι, σχετικά με τους ανεξερεύνητους κόσμους έξω του. Δεν χρειάζεται πλέον αεροπλάνα για να μεταφερθεί στον αέρα. Ο άλλος μεταφέρεται σε διαφορετικά σημεία στον κόσμο, μέρη που και αυτός δεν θα πατήσει ποτέ. Είναι μόνο για εκλεκτούς ανθρώπους αυτά τα μέρη. Ταινίες βγαλμένες απο την ζωή τις διαφημίζουν, για μια ζωή που δεν έχει ζήσει ποτέ κανένας, παρά μόνο οι ηθοποιοί, και αυτοί στα ψέματα. Ανάμεσα σε διακοπτόμενες γαλάζιες λάμψεις, τη σκέψη την απορροφάει γυαλί, δεν υπάρχει πλέον αλήθεια ή ψέμματα, ο χρόνος σταματάει.

Μετά απο αρκετές ώρες διαφυγής απο την μεγάλη πόλη, απο τους στενάχωρούς δρόμους, τις θορυβώδεις πλατείες, τις ανάγκες του σώματος, την τρομακτικά βαρετή πραγματικότητα το παραμύθι περνάει. Το πρόγραμμα της τηλεόρασης τελειώνει, η μαστούρα ξεθύμανε, ώρα για ύπνο. Αύριο άλλη μια μέρα απάνθρωπα αληθινή ξημερώνει. Τα ψέματα τελείωσαν για σήμερα, αύριο πάλι.



-----
Σήμερα είναι μέρα κατά του καπνίσματος, πότε είναι κατά της τηλεόρασης;