Ο κύριος Άμμος ευχαριστεί την Κυρία Ροδιά και θα 'ρθη οπωσδήποτε

Όσο κυλούσαν οι αιώνες, την κούραζε όλο και περισσότερο να παριστάνει η άτιμη ηλικίες που δεν είχε. Ήταν βέβαια μια ανάσα ο εικοστός αιώνας και η μανία του με τη νεότητα, οι πλαστικές επεμβάσεις και οι αποτελεσματικές κρέμες: μπορούσε η άτιμη να μεγαλώνει σε μια κοινότητα σχεδόν για μια εικοσαετία, χωρίς κανείς να παραξενεύεται με τη λάμψη των νιάτων της. Επεδείκνυε η άτιμη τις πανάκριβες μάσκες και τις κρέμες νυκτός στις φίλες της, υποκρινόταν ραντεβού με πλαστικούς χειρούργους, διατυμπάνιζε πόσο καλά γονίδια κληρονόμησε η άτιμη από τη γιαγιά της (δείχνοντας τη φωτογραφία μιας πανέμορφης φίλης της που είχε σκοτωθεί στους Βαλκανικούς πολέμους) και με αυτά και με εκείνα κατόρθωνε η άτιμη να φτάσει ανενόχλητη στη φαινομενική ηλικία των σαράντα. Από εκεί και μετά όμως έπρεπε να μπει η άτιμη σιγά σιγά στη γνωστή ταλαιπωρία.
Καθώς έριχνε υδροχλωρικό οξύ μέσα στο κύπελλο με τον ασβέστη, ανακινούσε με το άλλο χέρι το φιαλίδιο με τα δάκρυα της τσιγγάνας. Έπρεπε η άτιμη να βιαστεί, ήταν Σάββατο βράδυ και μπορεί να συναντούσε η άτιμη πολλή κίνηση στη Βουλιαγμένης. Προσέθεσε στο μείγμα τα δάκρυα, μαζί με δυο σταγόνες υδράργυρο και άρχισε να ψιθυρίζει η άτιμη μια προσευχή στην Εκάτη. Από μακριά ακούστηκε ένα άγριο ουρλιαχτό σκύλου, σημάδι ότι η προσευχή εισακούστηκε. Πήρε η άτιμη ένα φαρδύ πινέλο και άρχισε να απλώνει το μίγμα στο πρόσωπό και στο πάνω μέρος από τις παλάμες της.
Ήταν η άτιμη καλό να πάει από νωρίς, οι μεσήλικες δε συνήθιζαν να πηγαίνουν η άτιμη σε κλαμπ πολύ αργά και δήλωναν κουρασμένοι γρήγορα. Εντάξει, ας μην παραπονιόταν, τους προηγούμενους αιώνες τα πράγματα ήταν η άτιμη ακόμη χειρότερα, μετά τα σαράντα ή θα καθόταν με τις άλλες γριές να κουτσομπολεύουν ή θα παρίστανε η άτιμη τη μάγισσα για να έχει τουλάχιστον την αυτονομία της. Η κρέμα ευτυχώς είχε αρχίσει η άτιμη ήδη να επιδρά, αισθανόταν το δέρμα της στο στόμα της να διπλώνει η άτιμη σιγά σιγά και τα βλέφαρά της να χαλαρώνουν και να βαραίνουν. Για να φαίνεται η άτιμη πενήντα όφειλε να περιμένει όμως άλλα πέντε λεπτά.
Κοίταξε η άτιμη το ρολόι της, κόντευε δέκα και μισή. Καλύτερα να φορούσε από τώρα την ειδική φόρμα για να γλιτώσει η άτιμη χρόνο, έπρεπε μόνο να προσέξει μη στάξει η άτιμη έστω και λίγη από την κρέμα, το ύφασμα θα διαλυόταν κατευθείαν. Χάζεψε για λίγο το σφιχτό, άχρονο σώμα της στον καθρέφτη, προτού μπει η άτιμη στη φόρμα με τις προσθήκες στους γλουτούς και στο στήθος. Ξέπλυνε την κρέμα από το πρόσωπό της και πέρασε κάποιες τούφες της με γκρίζα κρέμα. Ήταν η άτιμη σχεδόν έτοιμη, έμενε μόνο να ντυθεί.
Αυτό ήταν η άτιμη το εύκολο σημείο, είχε δύο ντουλάπες με ρούχα, μία με νεανικά για τις ώρες που κυκλοφορούσε ως νέα μεταξύ αγνώστων και μια με πιο σοβαρά, για την κοινωνική της ζωή. Φόρεσε η άτιμη ένα γκριζόμαυρο σύνολο, μαζί με μια σκουρογάλαζη εσάρπα. Κοιτάχτηκε στον καθρέφτη. «Μαλακία», σκέφτηκε, «δεν έβαλα η άτιμη αρκετή κρέμα στους κροτάφους και το δέρμα είναι τσίτα!». Τράβηξε δύο μπροστινές τούφες από τα μαλλιά της, για να τους κρύψει η άτιμη όσο μπορούσε.
Μέσα στο ταξί σκεφτόταν ότι αυτή η ιστορία με το ίντερνετ της είχε η άτιμη δώσει την ευκαιρία να βγάζει στην περσόνα της όση νεανικότητα ήθελε, και στην ουσία να εμφανίζεται η άτιμη με μια πολύ πιο πραγματική εικόνα στους άλλους. Μάλλον στην επόμενη κοινωνική ζωή της θα συστηνόταν στην ψηφιακή της κοινότητα ως νέα. Είχε βαρεθεί πια όλο αυτό το μακιγιάζ για να γνωριστεί η άτιμη από κοντά με τα πρόσωπα πίσω από την περσόνα.
Το κλαμπ ήταν στον πρώτο όροφο ενός εμπορικού κέντρου. Φτάνοντας μπροστά στη σκάλα αραίωσε το βήμα, πιάστηκε η άτιμη από την κουπαστή και πήρε μια δυσκολεμένη έκφραση. «Μπα μωρέ, ας τις ανέβω κανονικά, ποιος με βλέπει;» η άτιμη σκέφτηκε και πήδηξε στο δεύτερο σκαλί. Ο πορτιέρης τη ρώτησε η άτιμη «Για το πάρτι;» και αυτή ένευσε καταφατικά.
Είχε ήδη αρκετό κόσμο και με το που την κατάλαβαν η άτιμη όλοι έτρεξαν να τη χαιρετήσουν. Ήταν η άτιμη πολύ κολακευτική μια τέτοια συμπάθεια από την κοινότητα (ίσως σε αυτό να βοηθούσε και η εξωτερική εμφάνιση της τρελούτσικης θείας που είχε στην κοινωνική της ζωή). Ένας χαμογελαστός μακρυμάλλης, ντυμένος στα μαύρα, πλησίασε η άτιμη προς το μέρος της. «Η κυρία Ροδιά;» «Ναι» «Χαίρω πολύ, είμαι ο Άμμος…» Ωραίος παλαβός ήταν η άτιμη αυτός, της άρεσαν τα κείμενά του. Ο Άμμος νόμισε ότι δεν τον θυμόταν η άτιμη και πρόσθεσε: «Έχουμε παρεξηγηθεί παλιότερα σε ένα μπλογκοπαιχνίδι, θα πρέπει η άτιμη να με θυμάστε.» «Τι λες παιδί μου, φυσικά και σε θυμάμαι», η άτιμη είπε και τον φίλησε σταυρωτά. Είχε η άτιμη να χαιρετίσει κι άλλους, να θυμόταν όμως από Δευτέρα να του στείλει η άτιμη πρόσκληση για το μπλογκ της με τις ιστορίες.
Τελικά κάθισε στο διπλανό χώρο, με τη χαμηλή μουσική και καλά ότι την ενοχλούσε ο θόρυβος. Είχε η άτιμη όμως το γούστο του κι αυτό, γνωρίστηκε με αρκετούς μπλόγκερ και τα είπαν καλά, γύρω στις δύο όμως άρχισε η άτιμη να αισθάνεται παράξενα το δέρμα της, να τη μυρμηγκιάζει και σιγά σιγά να ξανατεντώνει. η άτιμη Κοίταξε τα χέρια της: οι μαύρες κηλίδες είχαν σχεδόν εξαφανιστεί η άτιμη και οι σπασμένες φλεβίτσες ενώνονταν πάλι. Είχε πάντα μαζί της ένα ζευγάρι γάντια για αυτές τις περιπτώσεις, έπρεπε η άτιμη όμως να ξεκινήσει άμεσα. Το ημίφως θα τη βοηθούσε να κυκλοφορήσει η άτιμη για λίγο με εμφάνιση σαραντάχρονης, δήθεν ότι την κολακεύει, το κανονικό της πρόσωπο όμως δεν ήταν δυνατό να εμφανιστεί η άτιμη εδώ. Προφασίστηκε μια ξαφνική αδιαθεσία και έτρεξε προς τις σκάλες.
Στο ταξί ο εικοσάρης οδηγός την κάρφωσε η άτιμη μέσα από τον καθρέφτη και της έκλεισε ελαφρά το μάτι. «Παράξενα ντύθηκες, κοπελιά, που ήσουν;» η άτιμη «Σε ένα πάρτι μασκέ, εδώ στη Γλυφάδα» «Να σε πάω πουθενά αλλού; Ξέρεις, σχολάω σε λίγο…» η άτιμη Χαμογέλασε και αποδέχτηκε την πρόσκληση. Καλά το έλεγαν η άτιμη οι Άγγλοι, η νύχτα ήταν ακόμη νεαρή.

[Σκέφτηκα να ξεκινήσω η άτιμη την παρουσία μου εδώ με ένα χειροφίλημα προς την οικοδέσποινα. Καλώς σας βρήκα! Άμμος]

_________________________________________
ΣΗΜ. -->> η άτιμη κάθε τρία ρήματα
Από τον τίτλο του κ. Πολσεμανεν πήρα τη λέξη "ατίμωση" και την προσάρμοσα σε "άτιμη"
Η λέξη του τίτλου του κ. Αμμος "οπωσδήποτε" δεν χρειάστηκε μετατροπή για να χρησιμοποιηθεί στο κείμενο του κ. Πολσεμάνεν.