Η ελληνική κοινωνία, ένα τεράστιο βουνό απο σκατά!

Υπάρχουν πολλοί οι οποίοι υποστηρίζουν, δικαίως, πως πρέπει να αλλάξει η κατάσταση στην Ελλάδα, να βρεθούνε επιτέλους κάποιοι ηγέτες, να τους ψηφίσουμε για να διορθώσουν επιτέλους τα λάθη στον δημόσιο βίο, αυτή η χώρα να πάει επιτέλους μπροστά.

Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την κρατική μηχανή λοιπόν με ένα βουνό, ένα μεγάλο βουνό. Αυτό το βουνό όμως δεν είναι σαν όλα τα υπόλοιπα, δεν αποτελείται απο χώμα. Θα μπορούσε εύκολα να αποτελείται απο σκατά. Θα μου πείτε τώρα, τι σκατά μας λες τώρα, μα δεν είναι ευχάριστο. Πότε όμως η πραγματικότητα κοιτώντας την με απόλυτα κριτική σκοπιά είναι ευχάριστη; Σπάνια. Απο σκατά αποτελείται λοιπόν ο κρατικός μηχανισμός και όχι μόνο, τα σκατά επεκτείνονται σε κάθε πτυχή της καθημερινής ζωής, στην Ελλάδα τουλάχιστον, επομένως όλοι μικροί μεγάλοι τα έχουμε δει,τα έχουμε μυρίσει, τα έχουμε γευτεί.

Εκτός απο τον σωρό απο κουράδες όμως υπάρχουν και πολλές μύγες καθισμένες πάνω του. Εάν προσπαθήσει κάποιος να πειράξει τον σωρό, οι μύγες τον προστατεύουν με όλη τους την ψυχή, γιατί απο αυτόν τρέφονται και αναπνέουν, αν χαθεί αυτός θα πρέπει να πετάνε μόνες τους, παρασέρνοντας τις ο αέρας, μέσα στην αβεβαιότητα, θα χάσουν την τωρινή τους σιγουριά. Επιτίθονται σε οποιονδήποτε ενοχλήσει το βουνό περιττώματα ή δημιουργήσει ρεύμα στον αέρα και φύγει λίγο η αγαπημένη τους μυρωδιά.

Υπάρχουν πολλών ειδών τέτοιες μύγες, αλλά οι κυριότερες είναι δύο ειδών, οι χρυσόμυγες και οι απλές, οικιακές μύγες, οι υπόλοιπες τοποθετούνται κάπου ανάμεσά σε αυτές. Οι οικιακές μύγες δραστηριοποιούνται όταν περνάει κανένας εγκληματίας με παπάκι και δυνατή εξάτμιση στον δρόμο δίπλα απο την σβουνιά, ενοχλώντας έτσι την γαλήνη τους πάνω στο σκατό. Οι μεγάλες όμως οι χρυσόμυγες αρχίζουν να πετάνε σαν δαιμονισμένες και να τσιμπάνε όταν γίνει μεγαλύτερη φασαρία, όπως μια θορυβώδης πορεία στον δρόμο, πατώντας στο μέτωπο των διαδηλωτών με τα πόδια γεμάτα ζεστό σκατό.

Στο βουνό αυτό με κουράδες, διακρίνονται με ευκολία τα μικρά καχεκτικά κουραδάκια, τα οποία βρίσκονται στους πρόποδες του βουνο, όσο ανεβαίνει κανείς μεγαλώνουν οι κουράδες, 300 μεγάλες, δυνατές, μυρωδάτες κουράδες κατοικούνε αγναντεύοντας στην κορυφή.

Αυτό το βουνό έχει την δυνατότητα για τρεις δυνατές αναταράξεις.

Η πρώτη εκδοχή και η πιο σπάνια, πραγματοποιείται όταν τοποθετούμε με προσοχή, ένα όμορφο,γυαλιστερό, δυνατό διαμάντι ικανό να κυβερνήσει όλο το βουνό με περισσή αυταπάρνηση, ζήλο και θάρρος, πάνω απο τις 300 μεγάλες, κορδωμένες κουράδες. Το διαμάντι θα λερωθεί λίγο απο τα σκατά, αλλά με τα πολλά θα καταφέρει να σταθεί όρθιο. Το διαμάντι προσπαθώντας να αλλάξει την σκατοκατάσταση, θα προσπαθήσει να κουνήσει λίγο τις διπλανές του κουράδες ή τουλάχιστον τις παραδιπλανές. Όμως οι κουράδες δεν έχουν την ίδια κατασκευή με το διαμάντι που έχει σταθερό σχήμα, αν προσπαθήσει κάποιος να τις σπρώξει, θα αλλάξουνε σχήμα θα παραμορφωθούνε, αλλά δεν θα κουνηθούν ούτε ίντσα. Έτσι το διαμάντι προσπαθώντας να κουνηθούνε οι κουράδες χάνει τον χρόνο του. Ο χρόνος όμως είναι εναντίον του, όσο περνάει ο καιρός το διαμάντι ή θα μεταμορφωθεί και αυτό σε ένα περήφανο περίττωμα απο την επιρροή των άλλων, ή θα βουλιάξει μέσα στα σκατά. Η μάζα των σκατών είναι πολύ πιο αραιή απο το βαρύ συμπαγές διαμάντι, μέχρι και στο νερό επιπλέουν. Σιγά σιγά το διαμάντι ακόμα και να παραμείνει ακέραιο, θα βουλιάζει μέσα στις βρωμερές κουράδες, μέχρι στο τέλος να το αφανίσουν πεθαίνοντας απο ασφυξία. Ξανά οι 300 καφέ κουράδες θα ξεγλιστρήσουν στην κορυφή.

Μια ακόμα εκδοχή λαμβάνει χώρα κάθε 4 χρόνια, έρχεται κάποιος που χαλάει την ησυχία του σωρού αυτού. Χώνει ένα φτυάρι βαθιά μέσα στον σωρό αυτό, ανακατεύοντάς τον. Έντονη δυσωδία πλημυρίζει τον χώρο απο το ανακάτεμα. Κάθε σκατούλα μικρή ή μεγάλη προσπαθεί να ξεφύγει απο το ανακάτεμα του φτυαριού, φωνάζει απεγνωσμένα, και αν πρέπει να το υποστεί τουλάχιστον να ανέβει στην ιεραχία των σκατών. Πολλές σκατούλες υποβαθμίζονται, μερικές μένουν απέξω απο το βουνό, αλλά ένα είναι το σίγουρο, οι πιο βρωμερές ανεβαίνουν.

Η τελευταία χαρακτήριζεται ως η πιο βίαια αλλαγή του βουνού, πρωταγωνιστούν τα μυρμήγκια, τα οποία κατοικούν στους πρόποδες του βουνού. Τα τιποτένια και άκακα μυρμήγκια, δεν αντέχουνε πλέον την βρώμα της αχανής σβουνιάς, η οποία στέκεται εμπόδιο σε οποιαδήποτε δραστηριότητά τους με το τεράστιο μέγεθός της, αντιδρώντας με επανάσταση. Τότε γίνεται χαμός, μυρμήγκια να παλεύουν με όλων των ειδών τις μύγες, πολλές νεκρές μύγες, άλλες πατικωμένες μέσα στο σκατό. Τα μυρμήγκια, εξουθενωμένα, στην προσπάθειά τους να ρίξουν τις μεγάλες κουράδες απο την κορυφή πεθαίνουν ανά δεκάδες, τα σκατά πέφτοντας πλακώνουν μυρμήγκια και μύγες. Στο τέλος πάντα νικάνε τα μυρμήγκια. Η μόνη διαφορά με την αρχή είναι πως λείπουνε οι μεγάλες κουράδες στην κορυφή, οι πιο βρωμερές απο τις άλλες σκατούλες, η μυρωδιά τους τελικά που ήταν η δύναμή τους, είναι και η αδυναμία τους. Η σβουνιά λοιπόν παραμένει ίδια και απαράλλαχτη, αλλάζει μόνο η κορυφή, η οποία πια έχει πιο μικρές κουράδες, μερικά μυρμήγκια, μπορεί και μερικές μύγες. Δυστυχώς όμως, μετά απο λίγο καιρό απο την πίεση των αποκάτω σκατών η κορυφή θα έχει πάλι κουράδες. Το μυρμήγκια το μόνο που κατάφεραν ήταν μια τρύπα στο σκατο. Και άντε πάλι απο την αρχή.