istories-1001: με συνέπεια στα λόγια
Θα σε κρεμάσω...
Δάσκαλος δημοτικού πολλά χρόνια , είχαν περάσει διαολάκια και διαολάκια από τα χέρια του. Τα κορίτσια όσο ζωηρά και να ήταν τα έκανε καλά.Βέβαια ήταν και αυτή η ασταμάτητη φλυαρία τους και τα χαχανητά τους που σε στέλναν αδιάβαστο. Κάτι ήξερε το στομάχι του απ'τις άπειρες ασπιρίνες που είχε καταπιεί για να καταλαγιάσει τους πονοκεφάλους του.
Τελευταία τα νεύρα του ήταν σμπαράλια, εκνευριζόταν με το παραμικρό , είχε εξατμιστεί η αγάπη που ένιωθε για τα παιδιά. Τόσα χρόνια τα νεύρα του σφυληλατούνταν στο αμόνι της παιδικής σκανταλιάς και δεν άντεχαν ούτε άλλα σφυρηλατήματα ούτε καν άλλα αγγίγματα. Αχ , πότε να έρθει η ώρα να πάρει σύνταξη,να πάει να ηρεμήσει στο τροχόσπιτό του και να χαζεύει τις βελγικές γελάδες να μασουλάνε χορταράκι μέσα στο πράσινο λιβάδι. Εκεί το μόνο που θα ακούει θα είναι το μουγγανητό καμιάς Arabelle.
Ήταν και αυτό το κωλ..π..δο ο Jean , το ελληνόπουλο.Διαόλου κάλτσα. Τι το ταϊζουν οι γονείς του ρε παιδί μου και είναι τόσο ζωηρό, καμιά μέρα θα χάσω τη ψυχραιμία μου και θα τον κρεμάσω...
Λοιπόν ελάτε να γράψουμε άγνωστη ορθογραφία. Γυρίζει να πιάσει το βιβλίο και του καρφώνεται μια σαϊτα στην πλάτη. Γυρίζει απότομα , εκνευρισμένος. Αντικρύζει είκοσι κεφαλάκια να συγκρατούν με το ζόρι τα χαχανητά τους. Δεν χρειάζεται να ρωτήσει ποιος το έκανε, διαβάζει τη σκανταλιά μέσα στα μάτια του. Ενώ ορμάει προς τον Jean φωνάζει : θα σε κρεμάσω ! Τον αρπάζει από τις τιράντες της σαλοπέτας του και τον κρεμάει παρέα με τα χοντρά παλτά και τα κασκόλ των παιδιών. Για να δούμε τι θα κάνεις τώρα εκεί ψηλά! Ο Jean κουνάει χέρια και πόδια προσπαθώντας να ξεγαντζωθεί , νιώθοντας γελοίος σαν μια αιχμαλωτισμένη μαριονέτα !
ΥΣ.Το παραπάνω ....κρέμασμα συνέβη στον αδελφό μου όταν πήγαινε στο δημοτικό !
Πέμπτη 17 Μαΐου 2007
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
7 σχόλια:
Ωραία ιστορία. Ο δάσκαλος του αδερφού σου πρέπει να είναι εξαίρετος παιδαγωγός για να το κάνει αυτό σε ένα παιδάκι.
Κωμικο-νοσταλιγικό!
Εμένα δεν μου φαίνεται καθόλου αστεία η ιστορία. Μένουν σοβαρά τραύματα στις ευαίσθητες ψυχούλες, τα οποία μπορεί και να εμφανίσουν τα αποτελέσματά τυς ολόκληρες δεκαετίες αργότερα.
Εύχομαι να είναι πολύ καλά ο αδερφούλης σου μικρημαρίκα μας:-))) να το φροντίσατε το παιδάκι και να το αγαπάτε λίίίίγο περισσότερο -ως αντιστάθμισμα στο "δάσκαλο". ΟΥΦΦΦΦ με κάτι τέτοια πώς να μη τρυπήσει το στομάχι μου;
Ενας από τους λόγους που δεν θα μπορούσα να με φανταστώ ποτέ δάσκαλο-καθηγητή.Ιδιαίτερα στην πρωτοβάθμια-δευτεροβάθμια εκπαίδευση...Οση υπομονή κ να εχεις,κάποια στιγμη εξαντλείται!
Γι αυτό κ οι δάσκαλοι σε μικρές ηλικίες,κατα την γνώμη μου πρεπει να υποβάλλονται σε διάφορα ψυχολογικά τεστ.Ισως κ να παρακολουθούν καποια σεμινάρια για το πως να χειρίζονται τετοιες καταστάσεις κ τα παιδιά γενικότερα.Οπως ειπε κ η rodia,υπάρχει κινδυνος ψυχολογικού τραύματος.Αλλα μάλλον ζηταω πολλά..
Η μεγάλη μου η κόρη ήταν ένα παιδί απείθαρχο, όπως θα λέγαν οι παλιοί δασκάλοι. Δε στεκόταν μια στιγμή ήσυχη και στην τάξη (Α' δημοτικού, Α' εξάμηνο) δεν καθόταν ούτε μια φορά στο ίδιο μέρος. Αλλαζε θρανίο κάθε μέρα, αλλά καθόταν και... κάτω από κάποιο θρανίο ή τριγύρναγε από 'δω κι από κει, άσε που συχνά έτρεχε η δασκάλα της, η κυρία Ευανθία, να τη μαζεύει μετά το διάλλειμμα από τις... βρύσες!
Είχε φτύσει αίμα η γυναίκα και θαύμαζα την υπομονή της όταν μου έλεγε «πού θα πάει; θα το βρω το κουμπί της!»
Πράγματι, το βρήκε, γιατί μια μέρα που πήγα να την πάρω απ' το σχολείο το είδα το πουλάκι μου.. να είναι όρθια πάνω στην έδρα και να λέει κάτι χειρονομώντας. Το κουδούνι είχε χτυπήσει για σχόλασμα, αλλά όλη η τάξη καθόταν σούζα και άκουγε το κοριτσάκι μου.
Κάποια στιγμή που τέλειωσε και τα παιδάκια ξεχύθηκαν έξω, η κυρία Ευανθία με πλησίασε και μου είπε συνομωτικά «το βρήκα! της είπα, αν κάθεται σε μια θέση φρόνιμα θα την αφήνω να λέει κάθε μέρα κι από ένα ανέκδοτο στην τάξη»
Αυτό ήταν το "κουμπί" λοιπόν... και η κορούλα μου στάθηκε εξαιρετικά τυχερή που είχε αυτήν ακριβώς τη Δασκάλα και όχι καμιά στρίγγλα που θα πότιζε την ψυχούλα της με φόβο -ευτυχώς!!!
Πόσε κυρίες Ευανθίες όμως υπάρχουν; τόσο υπομονετικές και με ευρηματικές ιδέες; Πόσοι δάσκαλοι το "ψάχνουν" πριν εκτινάξουν στα παιδικά μυαλουδάκια τα ρητά της "σοφίας" τους;
Πόσοι δάσκαλοι (εκπαιδευτικοί, γενικά) κάνουν αυτή τη δουλειά επειδή αγαπούν τα παιδιά και τους αρέσει;
..αντε, μ' έτρωγε να το γράψω αυτό το παράδειγμα.. φόρος τιμής για την κυρία Ευανθία, να είναι καλά όπου βρίσκεται..
Εντάξει δεν του έμεινε τραύμα απ'ότι λέει.Τα παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε αυλές είναι λιγότερο "ευαίσθητα "από εκείνα της πόλης !
Ροδιά η πρώτη τάξη που γίνεται η μετάβαση από το παιχνίδι στο διάβασμα είναι και η πιο δύσκολη.Τυχερή η κόρη σου που είχε την κυρία Ευανθία!
Είπες να τον αγαπάω λίγο περισσότερο !Μου είχε έρθει σαϊτιά ακριβώς κάτω από το μάτι και είχα το σημάδι για χρόνια!
Δημοσίευση σχολίου